Hayatta bazen öyle insanlarla karşılaşırız ki insanlığımızdan utanırız. İnsan olmak insanlık nedir unutalı yıllar olmuş. Hani çağımızda insanların yaptıklarını robotlara yaptırtıyolar ya bu değişim sırf bununla kalmamış artık insanlarda robotların yerini almaya başlamışlar. Robotları bilim adamları bu hale getrdi anlarım anlamasına da sahi bu insanları kim bu hale getirdi. Geçen biriyle karşılaştım tanışalım dedi.
Hayhay büyüklenmek ne haddime buyur
sen çok iyi birine benziyorsun
Allah razı olsun dedim ..jpg)
''İyi birine benzemek '' ne demek istemişti acaba? Kesin iyi niyetle söylenmiş bir sözdü. Sonra laf lafı açtı. Klasik konuşmalar yaş, okul vs. vs. sonra dedi ki
Sevgilin var mı? . İşte şimdi anlaşılmıştı olay. Ama yanlış anlaşılmasın diye neden sordun dedim. ağzından çıkan tek kelime '' Hoşlandım''
mertliğine diyecek lafım yoktu ama bunu söylemek bu kadar mı kolaydı ? Unutmayın gerçek seven kolay kolay cesaret edemez bu kelimeye. Tanışalm dedi.Hayhay dedim çünkü onu gerçekten tanımalıydım. Yargısız infaz bize düşmezdi. Sonra herşey anlaşıldı ve o da bunu egosu için yapmıştı. Fakat her katil gibi buda suçunu kabul etmiyordu. Ama deliller bunu gösteriyordu. İnkarı kabul değil. Artık bu olaylar o kadar yaygınlaşıp klasikleşti ki diyeceksiniz ne var bunda bu bizim başımıza binlerce defa geldi.Ama bazen binlercenin içinde sadece birisi akılda kalır. İşte ona hatıra da diyoruz benimkide bir hatıra. Hatıranın acısı tatlısı olmaz ki... Bazen sadece canını aşırı yakanı yada aklına gelince tebessüm ettireni vardır. Edebiyat öğretmenlerini kızdırmayalım bu konuda her neyse... Ve bir akşam dedim ki benim kahrımı kimse çekemez kaçarsın sonra... güldü ve dedi ki:
senden gelen başım gözüm üstüne
eyvallah dedim içimden. ve olay o boyuta geldi ki ben sana demiştim kahrımı çekemezsin dediğimde güldü ve dedi ki :
çok haklıymışın.
kelimeler nasıl bu kadar lügatından kolayca dökülüyordu. nasıl bu kadar gaddarlaşabiliyordu ki insan. hayatta kimseye eyvallahı yoktu. bana birgün şöyle söledi: çocuk gibisin benim çocuk büyütecek vaktim yok.
büyürüz elbet bizde dedim güldü yeğenme alırız olmadı... ve bu kadar da robottu. kalbini çıkarmışlardı sanki. Kim bunu bu hale getirmişti ki neden bu kadar acımasız olabiliyordu ki insanlar. gücün yetmiyorsa çıkma sevmeye cesaretin yoksa sevme... ama diyorum ya boşveriyorum sadece dioyrum ki beni bırakın beni çocukluğuma bağşlayın orda bırakın tam çocukluğumda...